Is een ander verantwoordelijk voor jouw geluk?
Ik had een rustig plekje op een verder leeg terras om, volgens afspraak, Reiki te sturen, toen 3 vrouwen de loungebank in gebruik namen. Hun leeftijd was zo tegen de 50 jaar en ze waren in gesprek met elkaar, zoals vriendinnen dat kunnen…. betrokken, bevestigend, vol goede raad…
Hij kan z\’n eigen naam nog niet eens schrijven..
“Ja , dat klopt wel…. maar hij kan z’n eigen naam nog niet eens schrijven”, zei de dame in het wit (dihw). Ze nam een flinke haal van haar sigaret, haar schouders en mondhoeken zakten en haar ogen waren dof.
“Jij kunt dat niet hé, even een tijdje voor jezelf nemen; boekje pakken, of ik droom weg bij een kopje thee, héérlijk. Ik doe dat steeds vaker tegenwoordig”, was het antwoord van de dame met de zwarte jas (zj).
Dhiw: “Tja dan komt hij thuis, schuift aan tafel, zegt geen woord… hij ziet me nog niet eens staan. Dan zijn er weer die overhemden….dat wordt maar in de was gegooid… en laten liggen doe ik dat ook niet, want hij heeft ze nodig. En dan de Kerst… Ik zie het echt niet meer zitten. Ik wil ook wel wat waardering en tijd voor mezelf”
Zj: “Je neemt hem ook alles uit handen….net zoals je doet voor X (kennelijk de zoon)”.
Ja, ik vind dat arrogant!
Hier mengt de vriendin met de roze haarband (rh) zich in het gesprek: “Waarom gedraagt hij zich zo arrogant? Ja, ík vind dat arrogant!!. Dat herken ik wel, die van mij doet ook zo. Dan denk ik wel eens, ik ga zonder hem verder… maar ja dan kruip ik ’s avonds weer naast hem ….. ‘alleen is ook maar zo alleen’. Voor die enkele momenten van aandacht doen we het hé? “
Dihw: “Toen we 35 waren dacht ik daar niet over na. Je zorgde dat de boel bleef draaien en had geen tijd voor andere dingen. Als ik me dan zo voelde ging ik kleren kopen, dan was het weer even over…. Maar ja wat moet je met al die kleren, dat is ook al zo wat”.
Rh: “je moet onderhand de hele week gaan werken, wil je ze allemaal dragen, mijn kast hangt vol.”
\’s Morgens schrijven in plaats van \’s nachts
Ondertussen werd dihw er niet vrolijker op. De sigaret slonk gestaag en er hing, behalve rook, iets mismoedigs om haar heen. Zj gooide het over een andere boeg om haar vriendin op te monteren. “Je moet hem zijn eigen brood laten smeren en meer zelf laten doen…. Dan kun jij ’s morgens schrijven in plaats van ’s nachts”.
Nu spitste ik echt mijn oren. Dihw wil net zoals ik schrijven. Mocht ik al twijfelen aan het bestaansrecht van mijn boek, dan wist ik het nu zeker…. Ik schrijf mijn boek speciaal voor dihw en haar lotgenoten.
Ondertussen ging het gesprek naast mij door met bemoedigingen en adviezen.
Zelf werd ik er niet vrolijker op. Deze collega zag haar droom in rook opgaan. Ze houdt vast aan het beeld wat anderen van haar hebben. Dat voelt vertrouwd, al wordt ze er ongelukkig van en komt ze aan haar eigen dromen niet toe. Ze zit in een spiraal en weet niet hoe ze er uit moet komen.
De moed om je droom waar te maken
Toch heeft dihw de eerste stap al gezet… ze weet wat haar droom is namelijk schrijven. De moed om hem waar te maken en ruimte voor zichzelf te nemen heeft ze nog niet. Liever zelf last dan een ander last bezorgen. Dit kan net zolang doorgaan tot het buigen of barsten wordt.
Herken je jezelf in een van deze dames? Voel jij dat er meer in je zit dan het anderen naar de zin te maken?
Kijk eens naar jezelf in de spiegel. Glanzen jouw ogen, zijn je schouders ontspannen?
Als dat niet zo is, denk dan eens aan wat je als kind fijn vond om te doen. Terwijl je hieraan denkt, blijf je naar jezelf kijken. Verandert er iets aan je blik? Rechten je schouders? Dan is dat de richting waarin jouw geluk verscholen ligt.
5 tips
• Houd dat blije gevoel dan zo lang mogelijk vast.
• Bedenk eens waar je op die dag iets kunt doen waar je hetzelfde gevoel van krijgt. Deze herinnering aan je stralende zelf is de basis.
• Ga dagdromen, pak een blaadje pakt schrijf op wat je wilt.
• Stap uit je dagelijkse patroon, al is het maar 10 seconden….
• Word wakker, je bent het waard om gelukkig te zijn.
De dames stapten al pratend op. Op dat moment heb ik ze mijn kaartje gegeven: “Ik kon het niet helpen, het was onmogelijk om niet mee te luisteren. Mag ik je mijn kaartje geven? In ‘zin her vinding’ ben ik gespecialiseerd.” Ze keek me verbaasd aan, glimlachte en las mijn naam hardop. Het zal me een genoegen zijn om haar te begeleiden.
Ben je nieuwsgierig geworden naar wat jouw mogelijkheden zijn en wil je met iemand van gedachten wisselen maak dan een afspraak bij Vertrouwen.
