We genieten van een kopje koffie op bed. “Het is de 23e… 4 maanden vandaag…Ik ben er nog”, klinkt het naast me.
Mijn scrollende vinger blijft in de lucht hangen, mijn blik verstart. “Ja gelukkig” zeg ik.
In mijn hoofd zie ik het weer voor me, ik houd mijn adem in. Mijn lijf beleeft het opnieuw.
‘NOU KAN HET EFFE’
Het begint met een snurker naast me. Hij snurkt zo hard en diep dat ik denk: ‘Nou kan het effe!..’
Ik por, hij draait. Het snurken stopt.
De wekker gaat. Hij reageert daar niet op. Ik por. “laat me”, mompelt hij terwijl hij mijn hand wegduwt. ‘Oké, slaap maar even’ denk ik.
‘DÍT KAN TOCH NIET’
Een kopje thee naast zijn bed, de radio keihard, koffie, een natte waslap… het helpt niet. Hij mompelt, duwt weg en slaapt door. Dít is niet leuk meer. Langzaam neemt de vertwijfeling toe terwijl de gedachten; “Wat is dit?…Dít kan toch niet?” door mijn hoofd malen.
‘LOEIENDE SIRENE\’
112, de ambulance, met loeiende sirene, die de straat inscheurt en 20 minuten later met mijn slapende lief op de brancard in ijltempo verdwijnt. Totaal van slag bel ik zoon en dochter. “Wat???Ja we komen zo snel mogelijk.” De buurman brengt me naar het ziekenhuis.
‘ZE SNAPPEN HET NIET’
Het wachten begint… Artsen vuren vertwijfeld, ja bijna boos, allerlei vragen op ons af. Het ene onderzoek na het andere… geen antwoord. De dames en heren doktoren snappen het niet. Lief slaapt en wordt niet wakker.
De volgende dag… eindelijk het ‘verlossende’ woord: “Het is een infarct diep in de hersenen. Zeer zeldzaam.” zegt de neuroloog.
‘WAAR BEMOEI JE JE MEE’
Ondertussen dus 4 maanden verder. Eigenwijs als hij is geeft hij zijn eigen draai aan de revalidatie. Zijn bedankjes en knuffels maken de dagen lichter.
Stapje voor stapje, eerst snel achterelkaar, nu wat langzamer komt hij terug. Ik ben alert, geef advies. Nooit heb ik kunnen bedenken dat ik nog eens blij zou zijn met dat autoritair/ irritante ‘waar bemoei je je mee’ toontje.
ZONDER SLEURHUT
We pakken de draad weer op. Hij moet veel rusten. Ons toekomst perspectief is veranderd. Langzaam beseffen we wat haalbaar is, wat naar de langere termijn gaat. Het is een jaar van ‘niet rennen maar plannen’. In ieder geval wordt het een vakantie zonder sleurhut. Boosheid en verdriet steken af en toe de kop op. Ze mogen er zijn, ik kijk ernaar, doorvoel ze en laat ze gaan. Dan kom ik vanzelf terug bij blijdschap en dankbaarheid.
GENIETEN
‘Genieten’ staat met grote letters midden op mijn moodboard. Genieten is ‘mijn woord’ voor 2022. Genieten met en van gezin, familie en vrienden.
Ook genieten van de contacten in mijn praktijk. Vrouwen die het spoor even kwijt zijn en zich gevangen voelen in stress, met moeite hun mond nog in een glimlach krijgen en de glinstertjes in hun ogen missen.
EVEN SAMEN
In levende lijve of via zoom een tijdje samen reflecteren, meedenken en empoweren van deze vrouwen met lef. Bijdragen aan hun geluk en vrijheid via hervonden zelfvertrouwen naar (met een groot woord) zelfverwerkelijking, naar verbinding met de blijheid en rust in zichzelf.
Je herkent ze aan het opgewekt humeur en de energie die ze uitstralen.
REIKI
Naast deze 1-op-1 contacten bied ik Reiki-cursussen aan in groepjes tot 4 personen. Kleine groepjes omdat persoonlijke aandacht zo belangrijk is.
Mocht je een ambitie tot Reiki-master hebben, dan ben je bij mij ook aan het goede adres. Naast de energetische basis bied ik je alle kennis om groepen te organiseren en te begeleiden. Voor het je eigen maken van de kunde sta ik naast je op locatie, bij jouw eigen cursisten. Na een jaartje ben jij volleerd Reiki-master met kunde, kennis en ervaring. Neem even contact op, dan bespreken we het.
ACADEMIE ONLINE
Langzaam maar zeker krijgt de online academie vorm. Op dit moment ben ik nog de verlangens van de vrouwen met lef aan het polsen. Daardoor sluit de training optimaal aan bij jouw wensen. Ben jij een vrouw met lef en wil je me hierbij helpen, vul dan s.v.p. de enquête in.